آه سيستانم سالهاست غبار بي کسي ها، مامن محروميتهايت کرده است،و سالهاست خار درچشم واستخوان درگلو،رنجهايت را بي صدا ناله ميکني،تامگر فرزندي برومند از فرزندانت،آخرين ناله هايت را فرياد کشد.

چه مظلومانه،با دستان بسته چشم براه منجي ات نشسته اي،آيا تو را فرزندي برومند نشايد تا درهنگامه ي فريادها،نهيبي رستم گون سردهد و شاهنامه ي تشنگي هايت را به سان هفت خواني ثقيل بردوش کشد؟؟؟

اينبار سيستان دستانش را بادستاني گره خواهد زد که چونان فرهاد عاشق باشدازبراي کندن کوه مشکلات اين بوم وبر و همچون يلي با لباس رزم علم پيش بتازد.تا مگر طوفاني باشد درميانه ي طوفانها.

اينبار سيستان را،مردي از ديار علم، تقوا، جسارت و بازهم علم و علم و علم، بايسته است تامگر کاري کند کارستان...

اقوام وطوايف گوناگون سيستان اينبار هوشمندانه بازوبند طلايي علم و دانايي را بر بازوي فرزندي برومند ازطايفه اي اصيل يافته است تا بار سنگين اين تکليف را براي اولين بار بردوش جوانترين پروفسور ايران،که باتمامي افتخارات علمي اش،با افتخار فرزند سيستان است،نهد.

پروفسور فرهاد شهرکي؛

اينباردستان اميد سيستان را به دستان توانمند تو ميسپاريم..